Kamil Matuszczyk, Justyna Salamońska, Anita Brzozowska.
2022.
Infrastruktura delegowania pracowników: przykład transgranicznego sektora opieki domowej
Studia Migracyjne - Przegląd Polonijny
Abstrakt
Skala delegowania pracowników w ramach swobody przepływu usług jest znacznie niższa niż skala swobodnego przepływu pracowników, jednak delegowanie jako forma mobilności zyskuje w ostatnich kilku latach na znaczeniu. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się strategie pracodawców w zakresie obchodzenia przepisów prawa oraz adaptacji do zmieniającej się rzeczywistości prawnej po 2014 roku. Celem niniejszego artykułu jest wyjaśnienie uwarunkowań, w których pracodawcy, w tym agencje pracy tymczasowej, delegują pracowników z Polski do innych państw należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Stawiamy pytanie o strategie i codzienne praktyki podejmowane przez podmioty delegujące pracowników sektora opieki domowej. Polska stanowi tu szczególny przykład przewodniego kraju pod względem liczby delegowanych pracowników do innych państw. Wykorzystując koncepcję infrastruktury migracyjnej (Xiang, Lindquist 2014), wyjaśniamy pięć głównych wymiarów warunkujących funkcjonowanie pracodawców delegujących pracowników: wymiar społeczny, komercyjny, pozarządowy, regulacyjny oraz technologiczny. Przeprowadzona analiza materiału empirycznego, zebranego w latach 2018–2021, dowiodła, że pomimo barier i utrudnień w procesie delegowania pracowników, przedsiębiorstwa wykorzystują dostępne uwarunkowania oraz wsparcie oferowane przez podmioty komercyjne świadczące usługi doradcze. Wpływ na podejmowane przez pracodawców strategie ma także specyfika samej branży opieki domowej, w której dominują nieformalne praktyki, tymczasowość oraz deficyt wykwalifikowanych pracowników.
Słowa kluczowe
delegowanie pracowników, sektor opieki domowej, infrastruktura migracyjna, pracodawcy
